خشم

خشم واکنشی است در قبال تهدیدی واقعی، خیالی یا مبهم. این واکنش در واقع احساسی است طبیعی که برای همه ما وجود دارد. مهم‌ترین عامل خشم، ناکامی است. ناکامی یعنی نرسیدن به خواسته های فردی و آن وقتی است که عاملی مانع رسیدن فرد به هدف و خواسته اش شود.

عصبانیت به معنی رفتاری است که در اثر خشم به وجود می آید. مهمترین پیامد منفی عصبانیت، اختلالی است که در ارتباط ما با دیگران به وجود می آورد. پس می‌توان گفت:( انسان خشمگین میشود، ولی خودش را عصبانی میکند) پرخاشگری و خشونت، نوع هیجانی، شدید و کنترل نشده ی عصبانیت است. پرخاشگری در افراد نا امنی رخ می دهد که در اثرناکامیاحساس انهدام و نابوودی می کنند.این احساس نابودی در اکثر مواقع غیر واقعی و در اثر تفسیر،قضاوت و برداشت نادرست فرد پرخاشگر به وجود می آید. هر چه روان شکننده تر باشند، احساس ناامنی بیشتر است و بیشتر از پرخاشگری انتقام‌جویانه استفاده می‌کند.

خشونت فیزیکی، کلامی و جنسی،رشد نایافته ترین صوره خشم به شمار می آیند.این در حالی است که خشونت می تواند رشد یافته و والایش یافته باشد. مانند خشونت در رقابت‌های ورزشی ای یا خشونتی که در یک تابلوی نقاشی دیده می شود .همچنین خشونت می تواند پنهان باشد مانند رانندگی های بی محابا و خشن .

برای کنترل خشم خود باید موارد زیر را رعایت کنید:
قدم اول:
نشانه های شروع خشم را در خود شناسایی کنیم
وقتی این پیام ها را شناسایی کردیم در خواهیم یافت، که چه وقت در شروع خشمگین شدن هستیم
این نشانه ها می توانند:گره کردن مشت، فشار دادن دندانها بر هم، عرق کردن، تپش قلب ،سردرد و…… باشد .
قدم دوم :احساس سنج
گاهی نیاز است برای ارزیابی دقیق آنچه اتفاق افتاده است ،میزان آسیب وارده را به گونه تازه ای بررسی کنیم.بخشی از مغز ما، را حیوانات پیش از ما تشکیل داده اند.بدین گونه که انگار اجداد ما که حیواناتی بوده اند که اجتماعی نشده بودند و در جنگل ها می زیستند، این بخش از مغز ما را کنترل می‌کنند. آنها زمانی که در جنگل ها بودند برای بقای خود یا در حال جنگ بودند یا در حال گریز. اما امروزه ما اجتماعی شده ایم ،دیگر مانند آنها نیاز به جنگ و گریز نداریم مگر در مواقع نادر.

برای اینکه بتوانیم جلوی پرخاشگری این میمون درونی خود را بگیریم ،باید اتفاقی که باعث خشم ما شده را روی یک احساس سنج بگذاریم. احسان سنج درست مثل یک دماسنج قادر است به میزان فاجعه رخ داده را گزارش کند این احساس می تواند ۱۰ درجه داشته باشد. درجه یک کمترین میزان آسیب را نشان می‌دهد و در جه ده بیشترین آسیب ممکن را نشان می‌دهد .بدترین اتفاقی که برای ما ممکن است ،بیفتد( درجه ۱۰) مرگ است. حال این احساس قادر است مانند یک دیده بان به ما گزارش دهد که این اتفاق چقدر خطرناک است و من باید نسبت به آن چه واکنشی را نشان دهم.