اختلال دوقطبی
اختلال شخصیت نمایشی یکی از ناهنجاریهای روانی بشمار میرود که قبل از اینکه به توضیح درباره این اختلال روانی بپردازیم بهتر است در ابتدا تعریفی کلی از خود داشته باشیم.
در مقوله روانشناسی شخصیت به تفاوت‌های فردی در الگوهای مشخص تفکر، احساس و رفتار در افراد اشاره دارد.
در مطالعه شخصیت به دو زمینه گسترده برمیخوریم: یکی درک تفاوت‌های فردی در ویژگی‌های خاص شخصیتی، مانند اجتماعی بودن یا تحریک‌پذیری و دیگری نحوه عملکرد افراد بر اساس آنچه اعتقاد دارند از درونشان ناشی میشود و در طول زندگی نسبتاً ثابت باقی می‌ماند.
افراد با اختلال شخصیت نمایشی رفتاری بسیار هیجان‌انگیز دارند که تحت کنترلشان نیست و از طرفی توجه طلب هستند در نحوه گفتار و رفتارشان به‌شدت همه‌چیز را پررنگ و لعاب و اغراق‌آمیز جلوه میدهند.
درست است در ظاهر رفتار نمادین جذابی دارند ولی در باطن هرگز نمیتوانند به شکل پایدار و منظم دل‌بسته چیزی باشند.
برای جلب‌توجه دیگران و اینکه همیشه میخواهند در مرکز توجه باشند دست به هر کار یا حرکتی میزنند.
از ویژگی‌های ظاهری این افراد میتوان به این موضوع اشاره کرد که حرکات سر و دست و زبان آن‌ها و نوع تکلم و رفتارشان جلب کننده است.
بسیار خودمحور و لجباز هستند.
اگر بخواهیم ریشه این اختلال را در کودکی ردیابی کنیم این‌طور میتوان گفت که کودک به شکل اغراق‌آمیزی تنبیه میشود و یک‌بار دیگر به شکلی غیرعادی به تعریف و تمجید و تشویق میپردازند.
اختلال شخصیتی نمایشی در سنین پایینتر به‌صورت حادتری جلوه میکند و به‌مرور زمان در سنین بالاتر علائم کمتری خواهد داشت.
ولی از آنجایی که چند شخصیتی بودن مجال درست فکر کردن و تحلیل کردن به این افراد را نمیدهد هیچ‌گاه به‌تنهایی و بدون کمک روانشناس قادر نیستند به هویت واقعی خود پی ببرند و تشخیص بدهند کدام یک از شخصیت های موجود معرف واقعی آن‌ها خواهد بود.
