اختلال اوتیسم
اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم که به آن درخودماندگی هم گفته میشود یکی از اختلالات رشد محسوب میشود که از سنین نوزادی امکان شکل گیری و ابتلا به آن در افراد دیده شده است.
یکی از اختلالات رشد است که خیلی بیشتر در روابط اجتماعی خودش را نشان میدهد.
با این وجود که علائم این اختلال تا قبل سه سالگی خود را نشان میدهد ولی به‌طور دقیق علل پیدایش آن مشخص نیست.
به‌طور کلی درصد ابتلای پسران به این اختلال خیلی بیشتر از دختران دیده شده است.
علائم محیطی که کودک در آن رشد میکند و همچنین موقعیت اقتصادی و اجتماعی والدین تأثیری بر بروز این بیماری ندارد.
اما نتیجه برخی مطالعات درباره این اختلال نشان میدهد، زنانی که با مشکل اضافه وزن و ابتلا به بیماری دیابت مواجه هستند اگر باردار شوند احتمال اینکه فرزند آنها مبتلا به اوتیسم باشد خیلی بیشتر از زنانی است که از سلامت کامل هنگام بارداری برخوردار هستند.
گاهی والدین در ابتدا با علائمی از جمله پرخاشگری در کودکان مواجه میشوند و همین‌طور رفتارهایی که ارتباط کودک با دنیای بیرون را دچار تنش میسازد.
رفتار و حرکاتی تکراری از کودک سر میزند مثلاً دست زدن و بالا و پریدن و حرکاتی شبیه این.
حتی گاهی دل‌بستگی بیش از حد کودک به بعضی اشیا و یا یک موقعیت میتواند نشانهای از اختلال اوتیسم باشد.
از دیگر علائم میتوان به بعضی علائم ظاهری و جسمی اشاره کرد.
برای مثال برخی تغییراتی که در حواس پنج‌گانه کودک رخ میدهد و سبب ایجاد حساسیت در یکی از حواس ( شنوایی، بساوایی، بینایی، بویایی و چشایی) میشود.
از دیگر علائم بارز و ظاهری که در کودکان مبتلا به اوتیسم وجود دارد عدم توانایی در ارتباط برقرار کردن با دیگران و محیط اطراف است.
از روی حالت بدن، ارتباط‌های چشمی و حالت چهره این کودکان به‌راحتی میتوان به وجود این اختلال پی برد.
حتی شیوه ارتباط کلامی این کودکان هم میتواند نشان دهنده این اختلال باشد.
والدین باید کاملاً با هوشیاری به بهبود علائم این اختلال بپردازند.
علاوه بر کمک گرفتن از فوق تخصص روان‌پزشکی اطفال و بسیار ضروری است که کودک توسط یک متخصص مغز و اعصاب اطفال هم ویزیت شود و در کنار همه این‌ها از شیوه‌های مختلف روان‌درمانی مانند گفتاردرمانی و کاردرمانی هم برای بهبود سریع‌تر کمک گرفته شود.
